TRC-20 و ERC-20 چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟
TRC-20 و ERC-20 هردو استاندارد توکن هستند. استانداردها قوانینی هستند که نشان می‌دهند توکن‌هایی که بر اساس آن‌ها ایجاد شده‌اند، چه ماهیت و کارکردی دارند. از نام‌های این دو استاندارد می‌توان حدس زد که “TRC-20” متعلق به بلاکچین ترون و “ERC-20” متعلق به بلاکچین اتریوم است.
گفته می‌شود که “TRC-20” برای رقابت با اتریوم و جذب کاربران این شبکه به بلاکچین ترون ساخته شده است. این رقابت در اخباری که جسته‌وگریخته می‌خوانیم و می‌شنویم پیداست. چنان‌که ویتالیک بوترین، خالق اتریوم، ترون را به تندی نقد کرده، نقص‌های ترون را 10 برابر اتریوم دانسته و حتی علاقۀ جامعۀ بیتکوین به ترون را به اتحاد آلمان و ژاپن در جنگ جهانی دوم تشبیه کرده است! (1) با این توصیف، جالب است که بدانیم بالاخره تفاوت‌ها و شباهت‌های این دو شبکه و به ویژه استانداردهای “TRC-20” و “ERC-20” چیست. در این مقاله همراه ما باشید.
استاندارد “TRC-20” چیست؟
پیش از توضیح استاندارد “TRC-20”، ابتدا بهتر است دربارۀ بلاکچین ترون بیشتر بدانیم. ترون یک پلتفرم غیرمتمرکز و متکی بر بلاکچین است که به کاربرانش اجازه می‌دهد که به آسانی و به صورت مقرون‌به‌صرفه‌ای محتوای دیجیتال در اختیار داشته باشند و آن را به اشتراک بگذارند. ترون در سپتامبر 2017 به دست یک بنیاد غیرانتفاعی در سنگاپور به نام بنیاد ترون ساخته شد. مدیرعامل ترون جاستین سان (Justin Sun) است.
ترون با استفاده از شبکۀ همتا-به-همتا تلاش می‌کند که با حذف واسطه، شکاف و فاصلۀ میان خالق محتوا و مشتریان را از میان بردارد. در این شبکه افراد برای استفاده از یک محتوا، مستقیما به تولیدکنندۀ آن پرداخت می‌کنند. این به معنای اتکا به یک فناوری ذخیره‌سازی توزیع‌شده و غیرمتمرکز است. ترون قصد دارد، با استفاده از این فناوری، با این واقعیت که اینترنت و محتوای آن تحت کنترل شرکت‌های اندک اما قدرتمندی است، وارد مبارزه شود.
بلاکچین ترون همچنین کریپتوکارنسی خود را دارد که ترونیکس (TRX) نامیده می‌شود و در مارس 2021 از نظر ارزش بازار به ردۀ 22ام کریپتوکارنسی‌ها رسید.
حال پس از این توضیح مختصر، می‌توانیم به اصل مطلب بپردازیم: “TRC-20” یک استاندارد فنی است که برای اجرای قراردادهای هوشمند در بلاکچین ترون (TRON) و صدور توکن در این شبکه استفاده می‌شود. البته این تنها استاندارد صدور توکن در شبکۀ ترون نیست. پیش از “TRC-20”، استاندارد “TRC-10” وجود داشته و هنوز هم به دلیل سازگاری این استاندارد با اکثر کیف‌پول‌های کریپتو و سهولت استفاده از آن، بیشتر توکن‌های بازار متکی بر استاندارد “TRC-10” هستند. این استاندارد تماماً به دست شبکه بومی خود (یعنی ترون) به وجود آمده و برخلاف “TRC-20” متکی بر ماشین مجازی ترون (TRON virtual machine) نیست.
در مقابل، “TRC-20” هم‌اکنون بسیار مورد توجه علاقه‌مندان به کریپتو است. این استاندارد به کاربران اجازه می‌دهد که معاملات ایمن و سریعی داشته باشند. ضمن آنکه استاندارد “TRC-20” ظرفیت پهنای باند بیشتری را در مقایسه با استاندارد “TRC-10” ارائه می‌دهد.
به گفتۀ بسیاری از منابع، “TRC-20” برای رقابت‌پذیر کردن شبکۀ ترون با شبکۀ اتریوم به وجود آمده است. حتی بعضا به “TRC-20” عنوان قاتل اتریوم (ethereum killer) را نیز اطلاق می‌کنند و این استاندارد را با منطبق با “ERC-20” و رقیب آن می‌دانند. چرا این‌گونه است؟ برای آنکه پاسخ این سوال را پیدا کنیم، بهتر است ابتدا دربارۀ شبکۀ اتریوم و استاندارد “ERC-20” بیشتر بدانیم.
استاندارد “ERC-20” چیست؟
برای علاقه‌مندان دنیای کریپتو، شبکۀ اتریوم شناخته‌شده‌تر از آن است که بخواهیم آن را معرفی کنیم. لذا کوتاه می‌گوییم که: اتریوم در سال 2015 به دست ویتالیک بوترین پایه‌گذاری شد. اتریوم یک بلاکچین منبع‌باز و غیرمتمرکز است. ویژگی منحصربه‌فرد پلتفرم اتریم آن است که از اجرای برنامه‌های قرارداد هوشمند و ایجاد اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز یا “dApps” پشتیبانی می‌کند. اتریوم یکی از عوامل رشد محبوبیت کریپتوکارنسی‌ها بوده و طیف متنوعی از دارایی‌های دیجیتال را عرضه می‌کنند. ارز بومی اتریوم با نام اتر (ETH)، پس از بیتکوین، دومین کریپتوکارنسی بازار است.
یکی از مهم‌ترین استانداردهای صدور توکن در شبکۀ اتریوم “ERC-20” است. “ERC-20” یک استاندارد فنی است که برای قراردادهای هوشمند بلاکچین اتریوم استفاده می‌شود و فهرستی از قواعد را در بردارد که توکن‌های مبتنی بر شبکۀ اتریوم باید از آن پیروی کنند. محتوای “ERC-20” به طور کلی عبارتند از: توکن‌ها چگونه می‌توانند منتقل شوند، توکن‌ها چگونه تأیید می‌شوند و چگونه کاربران می‌توانند به اطلاعاتی دربارۀ یک توکن دست یابند و … .
استاندارد “ERC-20” تضمین می‌کند که میان توکن‌های مختلفی که در اتریوم صادر شده، سازگاری و هماهنگی وجود دارد. پیش از به وجود آمدن این استاندارد، این هماهنگی و یکپارچگی وجود نداشت، و برای انتقال و مبادلۀ توکن‌ها این سازگاری میان پلتفرم‌ها باید مورد به مورد ایجاد می‌شد. اما هم‌اکنون اکثریت توسعه دهندگان توکن در بلاکچین اتریوم خود را با قواعد “ERC-20” تطبیق داده‌اند و اکثریت توکن‌های صادر شده در اتریوم با استاندارد “ERC-20” سازگار هستند.
تفاوت “TRC-20” و “ERC-20” چیست؟
در وهلۀ نخست، تفاوت میان استانداردهای “TRC-20” و “ERC-20” را باید در تفاوت میان بلاکچین‌های آن‌ها جست‌وجو کرد. بلاکچین‌های ترون و اتریوم از مناظری بسیار به یکدیگر شبیه هستند، اما تفاوت‌های اساسی نیز با هم دارند.
ترون همانند اتریوم از یک ماشین مجازی با عنوان ماشین مجازی ترون (TVM) استفاده می‌کند و این ماشین مجازی نوعی سیستم عامل برای قراردادهای هوشمندی است که در این شبکه اجرا می‌شود. این ماشین مجازی از همان زبان برنامه‌نویسی اتریوم استفاده می‌کند؛ بنابراین توکن‌ها و قراردادهای هوشمندی که در ترون ایجاد می‌شوند با اتریوم سازگار هستند. در واقع طراحان ترون از ابتدا قصد داشتند شرایطی را فراهم کنند که توسعه‌دهندگان بتوانند اپلیکیشن‌ها و توکن‌های خود را از اتریوم به ترون انتقال دهند.
اما میان این دو شبکه تفاوت‌های بنیادینی نیز وجود دارد:
1- برخلاف ترون که از مدل اثبات سهام (POS) بهره می‌گیرد، اتریوم از مدل اثبات کار (POW) استفاده می‌کند (هرچند اخیرا اعلام کرده که در حال گذار به مدل اثبات سهام است). در اثبات کار، افراد متصل به شبکه، برای تأیید معامله‌ها و تولید بلاک، قدرت پردازش رایانۀ خود را به شبکه اختصاص می‌دهند و پاداش دریافت کنند. در مقابل، اثبات سهام نیاز به مصرف برق و رایانه ندارد؛ افرادی که بخواهند در تأیید معاملات مشارکت کنند، باید مقدار مشخصی از ارز آن شبکه را خریداری کنند و آن را به مثابۀ سهام خود در اختیار شبکه بگذارند؛ هرچه میزان این سهام بیشتر باشد، شانس فرد برای انتخاب شدن در تولید بلاک بعدی بیشتر است.
2- به دلیل استفاده از مدل اثبات سهام، شبکۀ ترون در مقایسه با اتریوم مقیاس‌پذیری بالاتری دارد و در انجام تراکنش‌ها سرعت بالا و کارمزد پایین‌تری دارد. سرعت تراکنش در شبکۀ ترون 15 ثانیه است و همین موضوع ترون را در برابر اتریوم رقابت‌پذیر کرده است
3- با وجود آنکه ترون سرعت بالاتر و کارمزد پایین‌تری را در تراکنش‌ها ارائه می‌دهد، اما رقابت با اتریوم برای این شبکه ساده نیست. اتریوم از نظر امنیت، سرمایه بازار و وسعت جامعۀ پشتیبان بر ترون هنوز برتری دارد. این شبکه سابقۀ طولانی‌تری از ترون دارد و محبوب‌ترین ارز دیجیتال بعد از بیتکوین را به بازار معرفی کرده است (اتر). اتریوم نخستین شبکه‌ای است که علاوه بر تراکنش ارز، امکانات دیگری مانند قراردادهای هوشمند را معرفی کرده و به نظر می‌رسد که فرصت‌‌های توسعۀ خدمات در اتریوم همچنان متنوع‌تر است. این شبکه مهم‌ترین مهره در اکوسیستم “DeFi” است و هم‌اکنون میزبان بیش از 3000 اپلیکیشن غیرمتمرکز است. همچنین به گفتۀ کارشناسان امنیت شبکۀ اتریوم بالاتر است، و هک شدن آن تقریبا غیرممکن است.
حال اگر بخواهیم به طور خاص میان توکن‌های ساخته شده بر اساس استانداردهای “TRC-20” و “ERC-20” را مقایسه کنیم، به شباهت‌ها و تفاوت‌های ذیل می‌رسیم:
- توکن‌های “TRC-20” و “ERC-20” هردو از قواعد اجباری و اختیاری مشابهی تبعیت می‌کنند، قواعد اجباری این دو استاندارد عبارتند از:
- “Total Supply” به حداکثر تعداد توکنی که می‌تواند در پلتفرم اتریوم یا ترون صادر شود، یا میزان ذخیره توکنی که یک قرارداد هوشمند در اختیار دارد، اشاره می‌کند.
- “BalanceOf” بقیۀ توکن‌های حساب‌کاربری یک کاربر ترون یا اتریوم را بازمی‌گرداند.
- “Transfer” به توکن‌ها اجازه می‌دهد که از قرارداد هوشمند به حساب یک کاربر منتقل شوند.
- “TransferFrom” به یک عامل سوم، مانند یک قرارداد هوشمند دیگر، این اجازه را می‌دهد که از حساب یک کاربر توکن بردارد و به جای دیگر انتقال دهد. یعنی یک کاربر می‌تواند به یک کاربر یا قرارداد هوشمند دیگر این اختیار را بدهد که موجودی حساب او را منتقل کند.
- “Approve” یک کارکرد قابل برنامه‌ریزی است که به کاربر این امکان را می‌دهد که تعداد توکنی را که یک قرارداد هوشمند می‌تواند از موجود او کسر کند، محدود نماید.
- “Allowance” همراه با “Approve” استفاده می‌شود. برای مثال وقتی کاربر به یک قرارداد هوشمند اجازه داده که توکن‌های او را مدیریت کند، می‌تواند از “Allowance” نیز استفاده کند تا تعیین کند که چقدر از توکن‌های خود را بازگرداند.
همچنین با استفاده از قواعد اختیاری این استانداردها، می‌توان نام کامل توکن، نام اختصاری توکن و همچنین میزان تقسیم‌پذیری آن (کسر اعشاری) را تعیین کرد.
- قواعدی که توکن‌های “TRC-20” و “ERC-20” از آن‌ها به صورت یکپارچه‌ای تبعیت می‌کنند (در بالا ذکر شد)، به ما اجازۀ اجرای عملکردهای متنوع و متفاوتی را می‌دهد، برای مثال می‌توان موجودی‌ها را بررسی کرد، وجوه را جابه‌جا کرد، از اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز برای مدیریت توکن‌ها استفاده کرد و … .
- توکن‌های مبتنی بر این استانداردها، بر خلاف ارزهای دیجیتال شبکه‌شان، یعنی اتر و ترونیکس، در حساب‌های کاربری نگاه داشته نمی‌شوند، و تنها در یک قرارداد هوشمند وجود دارند. برای جابه‌جایی این توکن‌ها، کاربران باید تراکنشی را به این قرارداد بفرستند و از آن بخواهند که مقداری از موجودی خود را به جای دیگری بفرستد.
- با توجه به برتری شبکۀ ترون بر اتریوم از نظر مقیاس‌پذیری که در بالا به آن اشاره شد، اگر یک کاربر بخواهد در ساعات اوج تراکنش‌ها یک توکن “ERC-20” را در شبکه جابه‌جا کند، در مقایسه با “TRC-20”، با تراکم شبکه مواجه می‌شود و در نتیجه تأخیر و کارمزد بالاتری را متحمل می‌شود.
در این‌باره می‌توان تتر “TRC-20” و “ERC-20” را با هم مقایسه کرد. تتر شاید بزرگترین و شناخته‌شده‌ترین پروژه‌ای باشد که از هردوی این استانداردها استفاده می‌کند. در اوایل سال 2021 تعداد تراکنش تتر “TRC-20” از تتر “ERC-20” پیشی گرفت، و این نشان می‌دهد که کارمزد بالاتر و زمان بیشتر تراکنش در اتریوم برای بسیاری از کاربران این شبکه مشکل‌ساز بوده است. گرچه با توجه به به‌روزرسانی‌هایی که برای شبکۀ اتریوم برنامه‌ریزی شده و در حال رسیدن به مراحل نهایی خود است، به نظر می‌رسد که مسئلۀ سرعت تراکنش در نسخۀ ارتقایافتۀ این شبکه به زودی رفع شود.
منابع:
نویسنده: ترانه دادمانی
